اَی وِلاتی نازِنینوم کا زیمینود مِث طِلاست

گایی وقتا{ قمشِس} اِسمود گایی وقتا {شهرضا}ست

پُشتا وَر پشت از قِدیم آبرو دوسّند مردومُد

گر چه این دورآ زَمون هر کی به دردی مبتلاست

با همه دَس خالیگی در کوچه مردوم بسّه نیس

جونشا بر مِیمون می دَد ، اَی کار آبار چاق اَی گداست

مِث دِرَخ گل کا به شاخِش صتّا غنچه سبز می شِد

دِلاشون با هم دیگِس اَی خونه شون از هم جداست

نَه گِمون تو این وِلات گدا طبیعت پیدا شِد

شهرِضَیّا وقت نداری چِشاشون به دَس خوداست

اگه از غصه وا حسرِت رو وا شون پُر چوروکِس

عَینی آینه دلاشون صافِس آ قلبا بی ریاست

دُرُسِس کا از کم آبی تِشنه حالِس زیمینوش

فضلِ باد  آ  موغونوش با خشکِه سالی با صَفاست

فرش برجسته شا از نِزدیک اگه نیگا کونی

نِم تونی تمیز بِدِی کا قالی اِس یا دور نماست

سرامیک سازی شام از بُلوُر آ چینی زَد جولو

شوتِکا کوزه هامون بیشتِری سوغات شاهرضاست

هامونام گوشه کِناروش اَلی دل پیدا می شِد

اَی{ الهی} پیش خودا رَف یادگاری اون بجاست

سی آپنج ساله حکیموش بیسّا پنشتا شعر دَرِد

کا با حافظ شیرازی راس راسی قابل اشتباست

{پریشا} هر چی کا گفتم سخت پا حرفوم واسّادَم

کا نگن گفته شاعر چِرت آ پرت آ اِدعاست

یا رب مکن از لطف پریشان ما را / هر چند که هست جرم و عصیان ما را
ذات تو غنی بوده و ما محتاجیم / محتاج بغیر خود مگردان ما را . . .

 گفتگو با خدا

آرزویت را برآورده میکند، آن خدایی که آسمان را برای خنداندن گلی میگریاند . . .

 گفتگو با خدا

مردي در جهنم بود كه فرشته اي براي كمك به او آمد و گفت من تو را نجات مي دهم براي اينكه تو روزي كاري نيك انجام داده اي فكر كن ببين آن را به خاطر مي آوري يا نه؟

او فكر كرد و به يادش آمد كه روزي در راهي كه مي رفت عنكبوتي را ديد اما براي آنكه او را له نكند راهش را كج كرد و از سمت ديگري عبور كرد.

فرشته لبخند زد و بعد ناگهان تار عنكبوتي پايين آمد و فرشته گفت تار عنكبوت را بگير و بالا برو تا به بهشت بروي. مرد تار عنكبوت را گرفت در همين هنگام جهنميان ديگر هم كه فرصتي براي نجات خود يافتند به سمت تار عنكبوت دست دراز كردند تا بالا بروند اما مرد دست آنها را پس زد تا مبادا تار عنكبوت پاره شود و خود بيفتد. كه ناگهان تار عنكبوت پاره شد و مرد دوباره به سمت جهنم پرت شد فرشته با ناراحتي گفت تو تنها راه نجاتي را كه داشتي با فكر كردن به خود و فراموش كردن ديگران از دست دادي. ديگر راه نجاتي براي تو نيست و بعد فرشته ناپديد شد.

برخیز! بیدار شو! گوش کن! 

صدای بال فرشتگان را می شنوی؟

نگاه کن! باران نور را می بینی؟

نوزده بار صدا زد به خود آ بنده‌ی من

بنده‌ی خسته‌ی بیچاره‌ی شرمنده‌ی من

نوزده مرتبه فرموده بیا می‌بخشم

ای گنهکار پشیمان سرافکنده‌ی من

نوزده بار فراخوان عمومی داده

که کجا می‌روی ای عبد گریزنده‌ی من

هر کجا هم بروی عاقبت آیی به برم

پس از آن روز ازل باش پناهنده‌ی من

به خروش آمد و دنبال شبستانی گشت

ناگهان این دل محزون غم‌آکنده‌ی من

بعد یک عمر فرار از تو و عصیان کردن

پر شده از بدی و دلهره پرونده‌ی من

به زمین خورده‌ام ای دوست بلندم گردان

بگذر از جرم من ای خالق بخشنده‌ی من

وای اگر دست نگیری ز من و باز شود

در شب قدر تو تنها دل بازنده‌ی من

مصطفی کارگر

دریغ، اگر از این مهمانى، تهیدست‏بر گردیم! دمسازى با فرشتگان رحمت از یک سو، همنوایى با بینوایان و مساکین‏از سوى دیگر و یادآورى عطش و گرسنگى روز رستاخیز از دیگر سو، به‏رمضان و روزه، مایه «ذکر» مى‏بخشد و در سایه این «یاد»، روزه دار ازغفلت مى‏رهد.
«رمضان‏»، بهار معنویت و عرفان و موسم بازگشت‏به سرشت پاک وفطرت خدایى و پر گشودن در فضاى نیایش و عبودیت و شکوفایى گل‏رحمت در بوستان جان است. روزه، آزمون سراسرى «اخلاص‏» بندگان است.

گاهى وارد کردن یک «شوک‏»، انسان را تکان مى‏دهد و حس و حرکتى‏جدید، پدید مى‏آورد.
وقتى روزه مى‏گیرى، «گرسنگى‏» را لمس و حس مى‏کنى. نه آن گرسنگى که هر روز، وقت ظهر و شام، به تو دست مى‏دهد و چندلحظه بعد، سر سفره یا کنار میز غذا مى‏نشینى و خود را سیر مى‏کنى، بلکه چشیدن ساعت هاى مدید گرسنگى و اینکه مجبورى تحمل کنى و نمى‏توانى خواسته دل و اشتهاى درونت را فورى پاسخ دهى. محروم نیستى، ولى محرومیت مى‏کشى.

اما کسانى هم هستند که مدام در محرومیت اند و از غذایى چرب و گرم،بى‏نصیب! آیا در روزهاى رمضان، به یاد رنج پیوسته آنان مى‏افتى؟ یا آنکه‏هنگام سحر، آن قدر ذخیره سازى مى‏کنى که تا غروب، گرسنه نشوى وسطرى از رنجنامه «بینوایان‏» را نخوانى؟!

اگر روزه‏ات نتواند «حس همدردى‏» تو را بیدار کند و تو را به یاد فقرایى‏بیندازد که سفره‏شان خالى و جیبشان تهى است، پس چه امساک و صوم و رمضانى؟...

آیا شده است که روزى جمعى را براى «افطار» سر سفره‏ات بنشانى که‏بینوا و تهیدست‏اند، نه فقط آنان که وضعشان خوب است و اگر به خانه توهم نیایند، افطار خانه خودشان رو به راه است؟

یک چشم بگردان، میان فامیل، دوستان، همسایگان، همنوعان، آیاچنین کسانى را مى‏شناسى که دعوت کنى و سر سفره کرم و بزرگوارى‏خودت بنشانى و از سیر کردن شکم‏هاى گرسنه، لذت ببرى؟ براى اهل دل، «غذا دادن‏» بیش از «غذا خوردن‏» لذت بخش است.

منبع : گامی در مسیر ، جواد محدثی

فرشتگان به زمین می آیند به شادباش؛

زمزمه ای صمیمی در خلوت جهان حضور دارد و باران طراوت می‌بارد

حسن می آید؛

پاسبان خرد و اندیشه،

آوازخوان آزادی و آزادگی.

حسن می آید؛

یگانه ای كه كرامت، عادت اوست و فضل و بخشش و رحمت، خُلق و خویَش.

حسن می آید؛ مولود مبارك مدینه، فرزند شجاعت و شهامت و برادر رشادت و شهادت.

حسن می آید

دل میرود زدستم! دکتربده دوا را

نسخه بپیچ کم کم، دردم شد آشکارا

دل درد و زخم معده آید سراغم این ماه

لطفی کن ای طبیبا ، معذوردار ما را

کلّیه ام دوباره این ماه سنگ سازد

آمپول و قرص و شربت تجویز کن نگارارا

ازفرط تشنه کامی چشمم رود سیاهی

باشد که باز بینم ، در مطّب آشنا را

هردکتری که رفتم آنهم سرش شلوغ است

بعضی کند مداوا ، با عدّه ای مدارا

دکتر خیال کرده دردم بهانه باشد

عذرم نمی پذیرد یا ایها السکارا

امّا صلاح این است! باید گرفته باشی

دفترچه بیمه دستی، دستی دگر دوارا

وقت ناهار کمتر باید که خورده باشی

افطار هم دوباره ، فرصت شمار یارا

درمسجدِ مَحلّه ،ما را گذرندادند

گفتن پیاز خوردی! تغییرده ، غذا را

یک ماه روزه خوردی در پستوی اتاقت

۱۰روز هم گذشته سّرت کن آشکارا

درخواب نازبودم!! گفتا یکی سحرگاه

وخه یره دگه سحر رفت باخار قتقارا

خدایا …

رمضان ماه مهمانی توست…

سفره ات هر روزِ سال پهن بوده،

ولی این روزها، پذیرایی ها ویژه است…

از خوان گسترده ات چشم و دلی سیر میخواهم…

شکم سیر را هر روز قبل از رمضان مرحمت نموده ای…

الهی شکر

تمثال مبارک عارف واصل مرحوم حضرت آیت الله حاج سید مهدی امامی و فرزند برومندشان حاج آقا علی امامی در حال قرائت نماز میت بر پیکر شاعران نامدار شهرضا حضرات آشفته و پریش شهرضایی