ابرهای رحمت باریدن گرفت و انوار حکمت تابش آغازید. آسمان تابان شد و زمین نورباران. نوزادی آسمانی چشم به جهان گشود و دامان حمیده از تولد کودکی از آل یاسین سبز گشت. آسمان گل آذین شد، زمین بساط شادی گسترانید و فرشتگان به تماشای هفتمین ستاره تابناک آسمان امامت و ولایت آمدند، و موسی، آن باب الحوائج درماندگان و نیازمندان، به جهان هستی گام نهاد.

ای درگاه نظر رحمت الهی، ای شفیع روز جزا، ای کوه حلم و بردباری، ای عبد صالح خداوند عالمیان، ای فرو برنده خشم در دشواری ها، ای بهترین آفریدگان و ای محبوب و همراز پدر، قدوم سراسر عطوفت و مهرت، مبارک و گلباران!

سلام بر کاظم آل محمّد صلی الله علیه و آله

سلام بر تو که وارث نیکان و آبروبخش نیاکانی؛

سلام بر تو که نیازمندان را باب الحوائجی؛

سلام بر نام معطر و زیبایت، که الهام بخش صبوری، شکیبایی و بردباری است؛

سلام بر سجاده ای که از اشک هایت خیس می شد؛

و بر زمینی که پیشانی و صورت بر آن می نهادی؛

و بر آن دست ها، که به درگاه خدا می گشود؛

سلام بر آن گوهرها که از آسمان چشمانت بر گونه نورانی ات می چکید؛

سلام بر غُل و زنجیری که از بوسه بر دست و پایت قداست یافت؛

سلام بر مرقد نورافشانت، که آسمان تیره عراق را روشن، و جان های شیعیان مظلوم آن دیار را گلشن ساخته است؛

سلام بر تو، بر پدران و فرزندانت و بر شیفتگان و پیروانت؛

سلام بر تو، که مایه افتخار اسلامی و شیعه به وجود تو می بالد.

ایران، همراه عشق تو، پیکر فرزندان بسیاری از نسل تو را در آغوش کشیده است؛

خراسان، راضی است که «رضا»ی تو را دارد؛

شیراز، حمد می کند که «احمد» تو در آنجاست؛

قم به خود می بالد که پایتخت تشیع و فقاهت، «معصومه» تو را در بردارد؛

و.. . شهرها و روستاهای بسیار، نوادگان تو را چونان گنجی در سینه های خود به امانت نگه می دارند که هر کدام منبع برکات فراوان اند؛

حتی «حوزه علمیه»، درخت پرثمری است که در بوستان حرم دخترت روییده و شکوفه ای است که بر شاخه «حرم اهل بیت» شکفته است؛

سلام بر تو و بر اراده و صبوری ات؛

سلام بر تو، که حکومت ستم، از نستوهی تو به ستوه می آمد؛

و زندان‎بانان، اسیر صفا و بندگی تو می شدند؛

سلام بر تو و بر حرم تو در کاظمین، که قبله اهل ولاست و کعبه عشق است و منزلگه شوق؛

سلام بر تو، کاظم آل محمد

جواد محدّثی

همه را سرگشته و حیران خود كرده این واقعه ی جانگداز عاشورا

فریاد از این همه ماتم و عزا

عجیب حكایتی است، مصائب عاشورا

عاشورا كه می‌رسد، دل‌های شیعیانش در آتش عشق حسین(ع) می‌سوزد

هر عاشقی كه واقعه عاشقانه عاشورا را خوانده باشد، به راز و رمز آن پی برده باشد، دل از این عاشقی بر نمی‌كند و هر عاشورا عاشق‌تر هم می‌شود

و راه ادامه عاشقی، سرگشتگی و حیرانی در پیمان با حسین(ع) است

سر نهادن و جان دادن بر سر پیمان با اباعبدالله است

چراکه حسین تا ابد ماندگار است و راز و رمز ماندگاری شیعه هم در ماندگاری عشق به حسین(ع) است

دل شیعه باید همواره در آتش عشق حسین(ع) خانه كند و این عشق باید زیبا بماند

دل دادن به شوق وصال حسین(ع) و ویران شدن وجود آدمی در غم آن نازنین شقایق هستی

چون حسین زیباست و راه و رسمش ستودنیست

و اكنون كه تاسوعا و عاشورایی دگر در راه است، تشنگی ما فزونی می‌یابد

عطش عشق به حسین(ع) و ارادتمندی به ابوالفضل العباس(ع) در جانمان آتش می‌گیرد و می‌سوزد

این سوز دل با همین عطش سیراب می‌شود و حسین(ع) با لبیك

چراکه لبیك به حسین(ع) و درک رسالت او، پیمان با همه خوبی‌هاست